Ik zat een interview met Krishnamurti te kijken en daarin deed hij deze uitspraak: • Not to have an image about oneself, that's one of the most important things in life.  Not to have an image about oneself.  If you have, you are inevitably going to be hurt • Jiddu Krishnamurti heeft een reeks van 18 interviews met Alan Anderson, een Amerikaanse professor in religies. Erg gave reeks waarin Krishnamurti zoals altijd heel direct en doortastend is. Deze uitspraak komt uit interview 11, op 33min.47 . Ik ging eens opletten wanneer ik een beeld van mezelf had, d.w.z. wanneer er in mij een concept van mezelf actief en merkbaar aanwezig was .  Dit leverde een paar fantastische inzichten op. Namelijk dat het beeld van het zelf, het zelf ís . En dat het beeld van het zelf en de op het zelf gerichte emoties verstrengeld zijn. D.w.z. als er een beeld van mezelf opkomt waarin ik iets goeds deed, dan komt dat samen met b.v. trots op en omgekeerd als er trots opkomt, komt dat beeld meteen mee op.

Soms valt ineens de bodem uit je emmer. Valt er een kwartje. Gaan je haren overeind staan, raak je ontroerd en denk je niks meer. Nee, misschien zal dit voor jou niet dat moment worden. Dat kan zijn, maar voor mij was het dat wel en wie weet helpt het je ook op een of andere manier. Zazen is good for nothing ( Zitmeditatie is nergens goed voor) is de titel van een filmpje dat ik tegenkwam via iemand op Instagram. Deze Shohaku Okumura Roshi zegt vanaf 3'22": •  Deep in my heart I think to practice good-for-nothing-zazen is the most authentic practice in Buddhist tradition. That's why I'm okay. That's why my life ís meaningful  • Het zinloze zitten, dát laat me zien dat ik okay ben. Het is erg vreemd dat het me zo ontroert en ik zal er hieronder iets aan proberen uit te leggen. Maar kijk eerst het filmpje maar eens: Shohaku Okumura Roshi,  Interior Mythos Journeys,  sanshinji.org Tjah... valt hier iets aan te verklaren? Op het eerste gezicht lijkt het alsof er in h

Tijd. Ik kan niet schrijven over tijd, zonder Time van Pink Floyd erbij te halen. •  Ticking away the moments that make up a dull day Fritter and waste the hours in an offhand way. Kicking around on a piece of ground in your home town Waiting for someone or something to show you the way  • Hoe mooi en toevallig -ik zie het pas, nadat ik de tekst erbij gepakt heb- dat dit eerste couplet eindigt met het wachten op iets of iemand die je de weg toont. Hier begint het spirituele pad en in het Boeddhisme is dit een belangrijk punt: Bodhicitta . Letterlijk 'verlichte geest' of 'verlichtingsgeest', maar in het Engels vaak vertaald als Way Seeking Mind. Eihei Dogen zegt in zijn verhandeling over de tijd, Uji , waar ik later meer over zal zeggen: ' the desire for enlightenment arises spontaneously '. Alsof het buiten de causaliteit en dus buiten de tijd staat. Maar hier laat ik hem even bungelen. Bodhicitta is een onderwerp op zich en ik wilde het eigenlijk over tijd he

Heb jij ook zo’n last van een plakkerige geest? Het weer is nu bloedheet, m'n hele lijf plakt! Maar m'n geest heeft daar geen hittegolf voor nodig, die is altijd plakkerig. Een van de eerste dingen die mensen opmerken als ze voor de eerste keer een aandachtsoefening zoals een mindfulnessoefening of zenmeditatie doen, is dat ze snel ‘afdwalen’. De geest blijft graag plakken aan allerlei prikkels. Vaak wordt dat meteen als probleem gezien en als ‘niet bij de oefening horend’. De mindfulness bestaat er dan ook voor een groot gedeelte uit de houding aan te leren dat het geen probleem is dat dit gebeurt. Dat het bij de oefening hoort en dat juist het opmerken van het afdwalen de essentie van wakkerheid is. “Yes, ik zie dat ik afdwaal, ik ben wakker!” zeg ik dan vaak. Maar wat als we nu nog eens een stapje verder gaan? Als we zeggen dat het zien dat de geest blijkbaar die eigenschap van afdwalen heeft, de belangrijkste les is? Zou de eerste les de belangrijkste les kunnen zijn? Ik kw